Rozłąka

Krawędź prostokąta okna.

W niej skrawek promienisty.

Prawią uczeni – To gwiazda.

Ludzie – Wschód słońca.

W tym otworze, na tle wulkanu,

- mgłą zasnuta sylwetka kochanki.

Może tej pierwszej i tej ostatniej.

Zdjęcie robi poeta do wiersza

- będzie dowodem jego wzlotu.

Tylko. . . dlaczego już sen się kończy

i granity się łuną oblały . . .

- wstyd im, że podobne do twego serca.